Çocuk beyni duyulara bağımlıdır: Koklar, tadar, işitir, görür, dokunur ve bu sayede dış dünyaya kanallar açar. „Hammadde“ tabir edilen şey, ilerde işlenmek üzere işte bu kanallardan içeri alınır.

Yetişkinlerin beyniyse tam ters yönde çalışır: Ekseriyetle, halihazırda içerde olan tartılır, planlanır, geliştirilir ve bir sonuca varıldıktan sonra dışarı iletilir.

Bu sistem biz yetişkinlerde çok iyi işlediği için, çocukların önüne sınav kağıtları koyar, kalemlerini çiğneyerek aynı bizim gibi bir sonuca varmalarını bekleriz.

Neyse ki bilim, bununla sadece çocuğa eziyet etmekle kalmayıp çok kıymetli bir zamanı da boşa harcadığımızı artık bize göstermiş bulunuyor.

Çocuğun somut eyleme geçtiği, yokladığı, el becerisini geliştirdiği, gözlemlediği, araştırdığı vb. her an, beyninin olgunlaşmasına ve gelişmesine yarıyor.

Bunları yapmak yerine kafa patlatmakla geçirilen her an ise, kilit önemdeki beyin hücrelerinin sonsuza dek kaybı demek!!
Daha fazlası burada

Zeka gelişimi için gerekense sadece hareket, yönelme ve mekansal düşünme.

Ne kadar çok olursa o kadar iyi!