„Aklın alıyor mu hiç, yeğeninin düğününe gidiş biletlerini hakikaten iptal etti, sebebi de biletlerin indirimli olmayışı!“ „Nasıl yani, siz düğüne gitmediniz mi şimdi?“ „Nerdee!“ - Ayşe Hanım kocasının pintiliğinden şikayet ettiği o eski vıdı vıdı plağını taktı yine.
Bir yandan da askıdan aldığı bir atkıyı kasaya götürüyor. Kızkardeşi ziyaretine gelmiş, biraz da üşütmüş. Atkı cart pembe; kızkardeşinin hoşuna giden bir renk asla değil. Fakat koyu renkli kaşmir atkılar iki kat pahalıydı. Canım, mühim olan sıcak tutması, değil mi ama!

Hayatımızı partnerimizin tüm zaaflarını mı yoksa güçlü yanlarını mı özümsemekle geçireceğimiz bize kalmış.

Mesele gayet basit: Bir konuda konuşmaya başladığımız an beyinde ilgili devrelere elektrik akıyor. Yalnız beyin kablolarının bir özelliği var: canlı maddeden oluşuyorlar; kullandıkça büyüyor, çalışan kaslar misali kalınlaşıyorlar. Daha kalın ve daha güçlü kablolardan da bu defa daha fazla elektrik akıyor. Yani: Çok sözünü ettiğimiz şeyleri sonunda biz kendimiz de çok iyi yapar hale geliyoruz, çünkü o şey hakkında her konuştuğumuzda onunla ilgili kablolar kalınlaşıyor da kalınlaşıyor. Söz gelişi birinin bir tavrı bizi devamlı çileden çıkarıyorsa, bir gün bizim de aynen onun gibi davranmamız kaçınılmaz.

O halde kendine bir iyilik yapmak istiyorsan, başkalarını övmekten geri durmayacaksın. Birisinde hayran olduğun bir yanı ne kadar detaylı dile getirirsen, beynindeki o, bir gün ister istemez bugün hayranlık duyduğun o kişi gibi davranmanı sağlayacak elektrik ağı da o denli titizlikle örülecektir.